Βοηθητικό βιβλίο για ΤΔΕ Α' 2ος Κύκλος ΤΕΕ

Κεφάλαιο 1

3. Η βιοïατρική και η ιπποκρατική Ιατρική Στη μεταβιομηχανική εποχή μας, η επαναστατική μεταστροφή που επέφερε η αγοραία μεταμόρφωση της κοινωνίας, είχαν άμεσο αντί-κτυπο και δραματικές συνέπειες όχι μόνο σε πρακτικά ζητήματα, όπως η πρόληψη, η διάγνωση, η θεραπεία, η αποκατάσταση, η υ-ποστήριξη και η παρηγοριά των ανιάτως πασχόντων και η δημόσια υγεία, αλλά και, πριν απ΄ όλα, στην ίδια τη στρατηγική συγκρότηση της ιπποκρατικής τέχνης, που με τη σειρά της επέφερε ισχυρούς κλυδωνισμούς στις παραδοσιακές βιοπροτεραι¬ότητες. Η υπό καται-γιστικούς ρυθμούς, ανάπτυξη της βιοτεχνο¬λο¬γίας, με τη βοήθεια της οποίας ο άνθρωπος επεμβαίνει πλέον αποφασιστικά στους κώδικες της ζωής του ανθρώπου και των άλλων ειδών, προκάλεσε σαρωτι-κές αλλαγές στον παγιωμένο τρόπο ασκήσεώς της ιατρικής από τους λειτουργούς της, αλλά και αποδοχής της πρακτικής της από το κοινό. Τα επιτεύγματα της σύγχρονης βιοτεχνολογίας (της συγχυτικά α-ποκαλούμενης "βιοϊατρική", όχι για να υπογραμμιστεί η αυτονόητη υποστήριξη της ιατρικής σε ό,τι ζωντανό που πάσχει, αλλά για να διασαφη¬νί¬¬σει ότι η πρέπουσα να χρησιμοποιηθεί μεθοδολογία είναι τεχνολογική), εμψυχώνουν το σύμπλεγμα ‘ιατρική-τεχνολογία’ να διακηρύσσει, περίπου αλαζονικά, ότι το φυσικό όριο της ζωής (όριο επιβαλλόμενο από τη φυσική εξάντληση των ζωικών εφεδρειών του ανθρωπίνου σώματος) είναι, προς χάρη της, ευχερώς επεκτάσιμο στο διηνεκές. Η βασική διαφορά ανάμεσα στην βιοϊατρική επιστήμη, όπως έχει αναπτυχθεί ιστορικά κι έχει καθιερωθεί ως κυρίαρχος ιατρικός λόγος στις κοινωνίες της Δυτικής Ευρώπης και Βόρειας Αμερικής, και στην Ιπποκρατική Ιατρική είναι ότι στην πρώτη επικρατεί το ατομικό πρό-τυπο νόσου, ενώ η δεύτερη εστιάζει στην κοινωνική φύση της ασθέ-νειας. Πιο συγκεκριμένα, η κλινική πρακτική στα πλαίσια του βιοϊα-τρικού μοντέλου στοχεύει στον εντοπισμό της σωματικής ή ψυχικής λειτουργικής ανεπάρκειας ή κάμψεως και την επακόλουθη θεραπευ-τική παρέμβαση στη διαδικασία της σωματικής ασθένειας, και, ιδίως, αυτό, στην άρση ή ανακούφιση από τα συμπτώματα. Κατά τις σύγ-χρονες νεωτερικές αντιλήψεις της βιοεξουσίας, το ανθρώπινο σώμα αντιμετω¬πίζεται ως μηχανή, όχι μόνο με τη συνεχή εντατικοποίηση των ικανοτήτων του και την υπερεκμετάλλευση των εφεδρειών του, με την υπεραπασχόληση, αλλά και τον εγκλωβισμό του σε οικονο-μικά και κοινωνικά συστήματα ελέγχου και υπακοής, όπως το εργο-τάξιο, το γραφείο, το σχολείο, το σωματείο, οι υπηρεσίες παροχής υπηρεσιών, η φυλακή ακόμη και το νοσοκομείο, αλλά και με τη χει-ραγώγησή του σε μηχανισμούς βιοπολιτικής που διαχειρίζονται τη δημόσια υγεία και τις εκπτώσεις της, τη γεννητικότητα, τη σεξουαλι-κό¬τη¬τα, ενδεχομένως, ακόμη και το θάνατο, δηλαδή, τις περισσότε-ρες κατά το δυνατόν εκφορές της κοινωνικής ζωής. Έτσι, το βιολο-γικό συνιστά, ολοένα περισσότερο, πεδίο γνώσης κι επέμβασης της εξουσίας. Οι αντιλήψεις περί την άσκησή της παρακολουθούν τις μεταβολές των κοινωνικών αντιλήψεων και η καθημερινή της πρακτική διαμορ-φώνεται πάνω στις τεχνο-οικο¬νο¬μικές αντιλήψεις, με τις οποίες ερ-μηνεύονται τα κοινωνικά ζητήματα και οριοθετούνται θεσμικά πλαί-σια δράσεως. Η σύγχρονη ιατρική έχει συγκροτήσει την καθημερινή πρακτική της όπως περίπου η τεχνική κατασκευάζει ή επιδιορθώνει ένα μηχάνημα. Η αντίληψη ότι η ιατρική επιστήμη και η ιπποκρατική τέχνη μπορεί να οργανωθεί έτσι, όπως οι managers ξέρουν να κά-νουν με τη μαζική παραγωγή ενός εργοστασίου, κατισχύεται ήδη, ως μια από τις κορυφαίες αλήθειες της εποχής μας. Στο μέτρο που η σύγχρονη ιατρική εναρμονίζεται με τις τρέχουσες κοινωνικές τάσεις, σύμφωνα με τις οποίες η κοινωνία βλέπει ως υπάρχοντα μέσα στον κόσμο μόνο εκείνα επί των οποίων μπορεί να έχει μια διαχειριστική επέμβαση, αποτρέπει το κοινό από το να ασχολείται με τις πραγμα-τικές αιτίες της νοσηρότητάς του, που είναι κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές· αιτίες, δηλαδή, που έχουν να κάνουν με την αντίρρηση του ανθρώπου να υποτάσσεται στο υποβαθμισμένο και κάθε φορά αναπροσαρ¬μοζόμενο, προς χάριν αγοραίων σκοπιμοτήτων, χωρο-βιονομικό του περιβάλλον. Το κοινό πιέζεται να συμπεριφέρεται, ως εάν η υγεία είναι ένα αγοραίο αγαθό που μπορεί να αυξομειωθεί –όπως, π.χ., η περιουσία- σαν αποτέλεσμα επενδυτικών πρωτοβου-λιών. Με την κατανάλωση εξειδικευμένων φροντίδων και φαρμάκων, κάθε όργανο του ανθρώπινου οργανισμού, κάθε πάθηση και η ίδια η αγωνία, το άγχος, η απόγνωση θα μπορούσαν να έχουν έναν ει-δικό τεχνικό ή επιστήμονα επαναποκαταστάσεως. Η σαρωτική ανα-θεώρηση κάθε παραδοσιακής αντίληψης, ακόμη και του πλέον προφανούς, όπως, λ.χ., είναι η αμάχητη βεβαιότητα του θανάτου, ο εκ θεμελίων ανασχεδιασμός και αναθεώρηση της συγκροτήσεως, αλλά και της πορείας της ανθρώπινης κοινω¬νίας, ο μετασχηματισμός του ανθρώπου σε "εφαρμοσμέ¬νο" μέλος της, δηλαδή καθηλωμένο σε απόλυτα προβλέψιμα όρια, επέφεραν ανάλογη μεταμόρφωση στην ουσία της ιατρικής επιστήμης και της κλινικής τέχνης. Επιμένοντας σε μια "επισκευαστική" αντίληψη των θεραπειών της, η βιοϊατρική αδυνατεί να επεκτείνει την δράση της στην εντόπιση των πραγματικών προβλημάτων και, εμμένοντας στη συμπτωματική αγωγή, παραμένει αμήχανη μπροστά στις αλλεπάλληλες αποτυχίες της, δικαιώνοντας την τελευταία ρήση του Σωκράτη, πριν από την ανεκδιήγητη εκείνη καταδίκη του, για την οποία, η ανθρωπότητα, δεν έχει ακόμη απολογηθεί: "Ω! Κρείτων χρωστάω έναν κόκορα στον Ασκληπιό". Γιατί ουσιωδώς οι θεραπείες της πολυδάπανης ια-τρικής εξακολουθούν να αφορούν σε μεγάλο ποσοστό τις, έτσι κι αλλιώς, αυτο-ιάσιμες νόσους. Οι άλλες, έτσι κι αλλιώς, καταλήγουν. Γι αυτούς και άλλους λόγους, η ιατρική αντιμετωπίζεται με επιφύλα-ξη από τους πολίτες, που πιστεύουν ότι οι ιατροί είτε δεν γνωρίζουν είτε είναι απρόθυμοι ή εμποδίζονται από την ασφυκτική οικονομική εποπτεία να εφαρμόσουν τις καλύτερες και πιο αποδοτικές από τις διαθέσιμες θεραπευτικές μεθόδους, σε όλους αδιάκριτα τους ασθε-νείς τους. Η επιφυλακτικότητα, με την οποία αντιμετωπίζουν την ια-τρική και τους ιατρούς, ιδιαίτερα του δημόσιου συστήματος υγείας, τους θέτει σε κατάσταση υπαγωγής, από την οποία επιχειρούν να διαφύγουν είτε ιδίοις εξόδοις, προκαλώντας μια τεράστια διόγκωση της ιατρικής παραοικονομίας και την προοδευτική διόγκωση του ι-διωτικού ιατρικού τομέα, που τείνει πλέον να καλύψει το δημόσιο, είτε καταφεύγοντας στην τεχνολογική άποψη της ιατρικής, εκτιμώ-ντας ότι οι "χωρίς ιδιοτέλεια μηχανές" θα καταγράψουν αμερόληπτα τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος και θα προβάλουν τον καλύτερο τρόπο ιάσεως. "Θέλω να πεθάνω" έλεγε ο ασθενικής κράσης και ραχιτικός Ιμάνουελ Καντ, "αλλά όχι με τη βοήθεια της ια-τρικής". Ο θάνατος έχει απολέσει τη φυσικότητα, που είχε κάποτε ως α-ναπόδραστο συμβάν, έχει γίνει αντικείμενο διαχείρισης από την ια-τρική, τη φαρμακευτική και το νοσοκομειακό θεσμό και οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε ως καταστροφικό κάθε επελθόντα θάνατο. Το γεγονός του θανάτου είναι, πλέον, ένα ευχερώς αναχαιτιζόμενο γε-γονός, έτσι που η έλευσή του έχει χαρακτήρες αιφνίδιας και απρό-βλεπτης "παράπλευρης απώλειας", τυχαίου σφάλματος ή αστοχίας της μεθόδου θεραπείας. Με τη μεθοδευμένα καλλιεργημένη αυτή νοοτροπία ταυτόχρονα με τις παρατηρούμενες μεταβολές στα λεξι-λόγια, η ιατρική πρακτική διευκολύνεται να ενσωματώσει καινοφα-νείς απόψεις και πρακτικές που αλλιώτικα θα φάνταζαν ξένα σώμα-τα. Αποτυγχάνοντας να αναστείλει οριστικά το θάνατο, του οποίου η προφάνεια –εν τούτοις- εξακο¬λου¬θεί να μην αμφισβητείται, είτε ε-πιχειρεί με μανία την επιβράδυνση της έλευσής του, εφαρμόζοντας θαυμαστά επιστημονικοτεχνικά μέσα χημικής-μηχανικής παρατάσε-ως της ζωής, προεκτείνοντάς την πέρα από οποιοδήποτε όριο ανα-κάμψεως, είτε διερευνά μεθόδους επισπεύσεώς του, αναζητώντας ηθικοεπιστημονικά ερείσματα για την ανάκληση μέσων τεχνητής πα-ρατάσεως της ζωής, που η ίδια επινόησε και εφάρμοσε. Και ακριβώς αυτές οι ανέλπιδες καταστάσεις είναι που χρειάζονται περισσότερο την ιατρική περίθαλψη και συμπάθεια, επειδή οι άλλες περιπτώσεις ασθενών μπορούν να αναρρώσουν και χωρίς την συστηματική ιατρι-κή φροντίδα.

Η ευθανασία αφαιρεί τον λειτουργηματικό ρόλο του ιατρού και του προσδίδει δεσποτικού χαρακτήρα προνόμια, να αποφασίζει αυθαί-ρετα ή, έστω, με βάση επινοημένα κριτήρια, ποιος θα σωθεί και ποιος θα καταλήξει. Έτσι, το νοσηλευτικό κρεβάτι καθίσταται ανυ-πόφορα προκρούστειο. 4. Η ιατρική ως

Κεφάλαιο 6

Υποενότητα 6.3

• Σελίδα 199
• (παράγραφος 1)

Πρόταση: "Αυτή, αφενός,...της υπηρεσίας". Δεν κατάλαβα τι εννοεί στο: ",αφετέρου...υπηρεσίες". Τι εννοεί σε αυτό το τελευταίο κομμάτι?

1η απάντηση:

2η απάντηση:

• (παρ.3)

Πρόταση: "Αν...κόστους". Τι εννοεί με "αφιερωμένες γραμμές"? Εννοεί ότι είναι μισθωμένες? Έχει διαφορετική σημασία από το "επιλεγόμενες"? (σ. 198 παρ.1)

1η απάντηση:

2η απάντηση:

Κεφάλαιο 7

Υποενότητα

Υποενότητα

Ερώτηση: Το σχήμα 7.5(σ.228) δείχνει τα πρωτόκολλα του μοντέλου TCP/IP εάν και λέει(σ.227: χωρίς πηγή) ότι και τα 2 πρωτόκολλα φαίνονται στο σχήμα. Για μένα μου φαίνονται μπερδεμένα και δεν λέει καθαρά εάν δείχνει εν μέρει το OSI ή μόνο τα πρωτόκολλα TCP/IP. Τι εννοεί?

Εισαγωγή στο βιβλίο

Αυτό είναι ένα βοηθητικό βιβλίο για το βιβλίο "Τεχνολογία Δικτύων Επικοινωνιών" (ΤΔΕ) της Α' τάξης Β' Κύκλου, για τα Τεχνικά Επαγγελματικά Εκπαιδευτήρια (ΤΕΕ).

Σκοπός

Σκοπός είναι να επικοινωνήσουν (μέσω του βιβλίου) αυτοί που τους προβληματίζει το βιβλίο, να προσθέσουν τις απορίες τους και να λύσουν απορίες.