Κρυπτογραφία Δημόσιου Κλειδιού

Το πρόβλημα της διανομής των κλειδιών λύθηκε από τη κρυπτογραφία δημόσιου κλειδιού η οποία εισήχθη από τους,Whitfield Diffie και Martin Hellman το 1975.Η κρυπτογραφία δημόσιου κλειδιού χρησιμοποιεί ένα ζεύγος κλειδιών: ένα δημόσιο κλειδί, το οποίο κρυπτογραφεί τα δεδομένα, και ένα ακόμα αντίστοιχο ιδιωτικό κλειδί, για την αποκρυπτογράφηση των δεδομένων. Επειδή χρησιμοποιεί δύο κλειδιά,μερικές φορές ονομάζεται και ασύμμετρη κρυπτογράφηση. Δημοσιεύουμε το δημόσιο κλειδί στον κόσμο, διατηρώντας παράλληλα το ιδιωτικό κλειδί μυστικό. Ο καθένας με ένα αντίγραφο του δημόσιου κλειδιού μας μπορεί στη συνέχεια να κρυπτογραφήσει πληροφορίες που μόνο εμείς μπορούμε να διαβάσουμε, ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουμε συναντήσει ποτέ. Το κυριότερο πλεονέκτημα της κρυπτογραφίας δημόσιου κλειδιού είναι ότι επιτρέπει σε ανθρώπους που δεν έχουν προϋπάρχουσα διάταξη ασφαλείας να μπορούν με αυτή να επιτυγχάνουν ανταλλαγή μηνυμάτων με ασφάλεια. Η ανάγκη για τον αποστολέα και το παραλήπτη να μοιράζονται μυστικά κλειδιά μέσω κάποιου ασφαλούς καναλιού αποβάλλεται και όλες οι επικοινωνίες περιλαμβάνουν μόνο δημόσια κλειδιά, και όχι το ιδιωτικό κλειδί που ποτέ δε θα μεταδοθεί. Μερικά παραδείγματα κρυπτοσυστημάτων δημόσιου κλειδιού είναι ο ElGamal (πήρε το όνομά του από τον εφευρέτη του, Taher ElGamal), ο RSA (που ονομάστηκε έτσι από τους εφευρέτες του, Ron Rivest, Adi Shamir και Leonard Adleman) ο Diffie-Hellman και ο DSA (Digital Signature Algorithm=Αλγόριθμος Ψηφιακής Υπογραφής , επινοήθηκε από το David Kravitz). Επειδή η συμβατική κρυπτογραφία κάποτε ήταν το μόνο διαθέσιμο μέσο για τη μετάδοση απόρρητων πληροφοριών, το κόστος των ασφαλών διαύλων και η διανομή κλειδιών απευθυνόταν μόνο σε εκείνους που θα μπορούσαν να το αντέξουν οικονομικά, όπως οι κυβερνήσεις και οι μεγάλες τράπεζες.