Προσημείωμα

Οι λίγες αράδες που ακολουθούν –άλλες πεζές σαν τη ζωή κι άλλες έμμετρες σαν τη φαντασία- είναι τα πρώτα μου γραφτά μετά τη στρατιωτική μου θητεία. Είναι το πλήρωμα της ανάγκης για επικοινωνία με τον ίδιο μου τον εαυτό σε ώρες άβατου κενού.
Άφησα όλα τα κομμάτια αδούλευτα, όπως τα πρωτόγραψα. Προτίμησα να τους στερήσω την «λογοτεχνική τελειότητα» και ν’ αφήσω απείραχτες τις θύμησες που δίνουν χρώμα στο σούρουπο, άρωμα στο λούλουδο, ηδονή στη μοναξιά. Την ηδονή της οδύνης.
Τελικά είναι γλυκό το παρελθόν και προτιμώτερα τα κουρέλια του από τα αβέβαια πλουμίδια του αύριο. Οι προσδοκίες θα περιμένουν πάντα ανυπόμονα να ξετυλίξουν το υφάδι τους.

Πάτρα
Χριστούγεννα 1986